چشمان بسته

دستم را می کشید تا قدم هایم به گام هایش برسند ….

باد می پیچید در پیچ وتاب شب گیسوان ش

گفت : ” چشمانت را ببند تا من به جای تو ببینم …”  بستم …

و دیگر هیچ ندیدم …

حتی رفتنش را …!!!

حالا هر نگاهی که شب را نوشیده باشد

هر سایۀ بلندی که بر دیوار تکیه کند

هر دستی که در گردن سه تار بنشیند ….

همه و همه مرا به یاد ” صدایی “ می اندازد که می خواست چشمهایم باشد ….!!!!